Beeldspraak | Vervangende foto's
Bij deze de vervangende foto's voor een aantal foto's die in het boek beeldspraak staan en de uitleg erbij;
Ton Hendriks / Tulani
Y. Zin Kim In de plaats van Ton.
Ton portretteert arme jongeren die in gevaarlijke of onderontwikkelde landen opgroeien. Hij koppelt ze los van de groep die je vaak ziet in de media en de zielige verhalen. In plaats daarvan geeft hij ze de ruimte om zelf te poseren voor de camera en geeft ze zo een stem en een individueel beeld.
Y. Zin Kim doet met zijn project over oude koreaanse freedivers enigszins het zelfde. Je heb niet zo een idee van wie die mensen dan zijn en wat voor een soort mensen en zeker niet dat het oudere vrouwen zijn die dit soort werk doen. Op deze manier wordt het heel intiem en heb je direct een beeld van wie deze vrouwen zijn.
David Galjaard / uit: Concresco
Jan Banning in de plaats van David.
David Galjaard is een fotograaf die met zijn project Concresco opzoek is naar de restanten van het communisme in Albanië. Hij fotografeert vooral de vele restanten van bunkers uit die tijd. Deze zijn overal en nergens te vinden en vaak op hele aparte plekken waardoor het uit de context wordt getrokken.
Jan Banning heeft mijn zijn project Red Utopia ook veel onderzoek gedaan naar de overblijfselen van het communisme in een aantal landen. Hij is op verschillende plekken geweest en legt daar communistische partijen vast met poster en vlaggen van communistische leiders.
Alex Ten Napel / Renske uit: water portretten
Rineke Dijkstra in de plaats van Alex.
Alex Ten Napel maakt portretten van kinderen in het water en is vooral opzoek naar de emoties en het pure van de modellen. Ik heb het zelfde gevoel bij de beelden van Rineke Dijksta. Beide projecten gaan naar mijn gevoel ontzettend over de puurheid van de modellen en de emoties. Ook worden de beelden beide met water als omgeving gemaakt. Dat maakt ook dat de beelden bij elkaar in de buurt komen.
Deborah Sheedy.
In plaats van: Arnoud Bakker / Three Graces, 2007
Arnoud Bakker is een fotograaf die opzoek is naar de perfecte vrouw en dit probeert vast te leggen met (vaak analoge) beelden van vrouwen. Deze geven meestal het gevoel dat ze uit de oude doos komen.
Ik vind dat deze foto van Deborah Sheedy ook voldoet aan dat gevoel. De wazigheid en de vrouwlijke lijnen van deze foto geven zeker het gevoel van een zoektocht naar vrouwelijke perfectie en oudheid qua beeld. Alsof het een oude foto van je oma’s jongere jaren zou kunnen zijn.
https://www.deborahsheedy.com/about
Murray Fredericks In plaats van Michel Szulc Kryzanowski.
Michel maakt surreële beelden door middel van spiegels. Het lijkt bijna bewerkt. Hij is hierbij ontzettend bezig met de locatie en de omgeving.
Ik vind dat Murray dat ook doet op zijn eigen manier. Het zijn twee hele verschillende foto’s maar ze zijn beide surreëel en er worden spiegels gebruikt om dit te verwezenlijken. Bij beide foto’s is de omgeving ontzettend van belang, de foto zou bijvoorbeeld niet binnen gemaakt kunnen worden.
http://murrayfredericks.com.au/
Nancy Borowick in plaats van Jenny Boot.
In beide foto's is een kwetsbaarheid te zien en verdriet maar vooral ook liefde. De beelden zijn
qua techniek niet vergelijkbaar maar wel qua boodschap en gevoel dat het overbrengt.
Jimmy Nelson in plaats van Jeroen Toirkens.
Beide fotografen zijn bezich met het vastleggen van bepaalde stammen en nomaden en proberen de puurheid van deze manier van leven te vangen. Beide beelden stralen de liefde voor de natuur uit en de balans tussen mens en natuur.
Juan Jose Barboza-Gubo in plaats van Jan Hoek.
Beide fotografen geven een groep die ondergewaardeerd wordt een moment van waardering en aanzien. De een voor mentaal onstabiele mensen en de ander voor transgender vrouwen. Ook de manier waarop heeft veel gelijkenis.
Kyoichi Sawada in plaats van Kadir van Lohuizen.
Beide Foto's gaan over het vluchten en over familie. Ook qua compositie hebben de beelden veel gelijkenissen.
Maurizio Pignotti in plaats van Martin Roemers.
Beide beelden gaan om beweging en snelheid. Drukte misschien ook wel. Natuurlijk is er voor beide ook de zelfde soort techniek toegepast en dat maakt dat ik deze foto's vergelijkbaar vind.
Markus Hartel in plaats van Reinier Gerritsen.
In beide beelden zijn er passagiers van een metro te zien, iedereen is in zijn eigen wereld en het is duidelijk te zien wie bij elkaar horen en wie niet, De afstand tussen de mensen en de verschillende levens.
Edward Burtynsky in plaats van Freek van Arkel.
Beide foto's zijn gemaakt van een industrieel landschap. De beelden zijn ook allebei genomen vanaf een hoog standpunt waardoor ik ze ook erg met elkaar te vergelijken vind.
Stanley Forman in plaats van Joost van den Broek.
De boodschap van deze foto's is overduidelijk het zelfde. Liefde en geluk dat iemand weer terug is nadat hij gevochten heeft in een oorlog. Blijdschap om hem weer te zien en te zien dat hij ongedeerd is.
Kishin Shinoyama in plaats van Marco van Duyvendijk.
Op beide foto's kijken de meisjes heel kwetsbaar de camera in. De sfeer en het gevoel van de beelden komen heel erg over een met elkaar.
Onbekend in plaats van Goos van der veen.
Beide beelden zijn prachtige en magische beelden van een sneeuw landschap. Ik vind dat de beelden vergelijkbaar zijn hierdoor maar ook door het gevoel wat ze beide uitstralen.
(het vervangende beeld is een foto die in foam hing voor de expositie silver and gold over de goudkoorts.)
